Vur Yüzüme

 
"korkmuyorum" korkmamalıym demenin, demek istemenin başka bir yoludur.
ellerimi bağladın artık. gözyaşlarımı kutsadın, karanlığı verdin.
karanlığım ben artık, farklı değilim "artık senden gece".
ellerimi bağladın, ellerimde aydınlıklar büyüttüm avucundaki karanlık çizgiler adına.
dedim ki üzerime çarpan ışığa "korkmuyorum ben hiç," ben mi, ben dışında kalan her şey mi "karanlık"?
çok mu umrumda sandın? eller kurumaz mı sandın? kır çiçeği bihaber mi sandın olana bitene?
karanlık yoktur. fark etmez artık fazla. "üzerime gel istersen sar beni", nasılsa "ben kaçıp gitmem"... karanlıktan korkarlar, karanlık korkmaz mı bu gerçekten?
karanlık yorulmaz mı korkulmaktan?
yeter der, "korkmuyorum artık senden yalnızlık"... karanlık yalnızdır.

gözyaşlarımı kutsayıp attın, kutsal bir yağmur bulutuyum şimdi, işte bu yüzden "korkmuyorum hiç", bu yüzden "korkmuyorum", nolacaksa olsun, "yüreğime vur istersen", istersen içimi donat yalnızlık kırıklarıyla ya da boşalt onları, duvarıma anlamsız çizikler at, kanat taşları, burdayım artık ben, "kalmadı hiç kaçıp gitmem"... ben sabitim yağmur, sensin üzerime gelen, karanlık, sensin içimden gelen, sen duvar, sen bulut, yağmur sen, "sokaklarda yanımda dolaşan yağmur", sen, "gecelerini başucumda duran yağmur" avucumdaki aydınlıkları batırdım geceye, "avucumda ellerin yerine yağmur," gel, "vur yüzüme... vur yüzüme..." saçlarımı boyadım geceyle, "saçlarımda nefesin yerine yağmur", gece ıslak, gece siyah, gece ağladı dudağımda, "dudağımda dudağın yerine yağmur", gel yağmur, "gökyüzünden çaresizliğimi yağmur vur yüzüme hadi! vur yüzüme!

daha hızlı yağmur..." içimde, içime ya da geceye hep "yağ yağmur"... bellediğim tüm yalnızlıklar için, yattığım tüm karanlıklar için "ağlar gibi", varsın gibi, burda yakınlardasın gibi, geleceksin gibi gelmeyeceğini söyle sonra "yağmur", sonra "vur yüzüme, durma vur yüzüme! yağmur..." şimdi, "çok üzgünüm, çok üzgün yağmur!"

karanlıktan başka "kaybedecek neyim kaldı, ne kaldı yağmur!!"-